Febreiro recende a mimosas amarelas. Postes de pedra mostran a xénese inmóbel dunha bisbarra. O Ribeiro é un cento de testas buligando nun adeus é unha ringleira de laídos tanxidos por estrelas xornaleiras. Os acios, as árbores, as penas, os homes e mulleres, somos, aquí, líquidos, solventes perfectos dunha cultura aterecida, detractores de outra inservíbel quen nos formigueiros urbanos nos queren impor. No ar choutan as ideas individuais, átomos históricos dunha terra tixeirada, chea de fogo íntimo onde as maus pregan a un deus ondeante, os cornos e as xanelas estruturadas, xerarquizadas, cheiran nos raigotos dos devanceiros. O val dos verdes ollos durme que durme na ansiedade cotiá. Fendido en versos dubidosos tremo con esta Terra coa que pactei unha eternidade de beleza e tristura: eles sen os tinteiros acesos eu co traballo investido en mágoas. Ribeiro húmido de ríos, orballado de viño, homes despoxados de conciencia de futuro, vellos nun século novo! Benito Eladio Rodríguez Fernández, 1968.
