fbpx

O Ribeiro

 Febreiro recende 
 a mimosas amarelas. 
 Postes de pedra 
 mostran a xénese inmóbel 
 dunha bisbarra. 

 O Ribeiro é un cento de testas 
 buligando nun adeus 
 é unha ringleira de laídos 
 tanxidos por estrelas xornaleiras. 

 Os acios, as árbores, as penas, 
 os homes e mulleres, 
 somos, aquí, líquidos, 
 solventes perfectos 
 dunha cultura aterecida, 
 detractores de outra inservíbel 
 quen nos formigueiros urbanos 
 nos queren impor. 

 No ar choutan as ideas individuais, 
 átomos históricos 
 dunha terra tixeirada, 
 chea de fogo íntimo 
 onde as maus 
 pregan a un deus ondeante, 
 os cornos e as xanelas estruturadas, 
 xerarquizadas, 
 cheiran nos raigotos dos devanceiros. 

 O val dos verdes ollos 
 durme que durme 
 na ansiedade cotiá. 

 Fendido en versos dubidosos 
 tremo con esta Terra 
 coa que pactei unha eternidade 
 de beleza e tristura: 
 eles sen os tinteiros acesos 
 eu co traballo investido en mágoas. 

 Ribeiro húmido de ríos, 
 orballado de viño, 
 homes despoxados 
 de conciencia de futuro, 
 vellos nun século novo! 

 Benito Eladio Rodríguez Fernández, 1968. 

Deja un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Abrir chat
1
¿Te puedo ayudar en algo?
Muy buenas compañer@ amante de los vinos auténticos.
¿En qué puedo ayudarte?